Dag 16 - 28-07

Pfft, wat heb ik slecht geslapen. En met mij nog een paar anderen. Het hotel was erg gehorig, geregeld hoorde je mensen langslopen of iemand anders z’n wc doorspoelen. Het ontbijt was bovendien in een oud schoolgebouw, wat allemaal een beetje raar aandeed.

We gingen daarom maar snel op weg, we hadden immers een lange dag reizen te gaan. Zeker 5 uur rijden zou het worden. Gelukkig heeft papa daar onderweg wat vanaf gesnoept.

Onze rit begon richting Red Canyon, een niet al te grote canyon die voornamelijk bestond uit rode rotsen. Daar was ook een mooie natuurlijke tunnel, uit rots, waar je met de auto onder door reed. Er was echter geen goed plekje om even te stoppen, dus we hebben hier niet veel foto’s van kunnen nemen.

We vervolgden onze weg naar Bryce Canyon. Hier hebben we eerst doorgereden naar het uiterste eind van het park. Het park is namelijk één in- en uitgang, waar je dus weer terug door heen moet. Het uitzicht was er adembenemend! We begonnen bij het hoogste punt, waar je over het zogeheten amphitheater van Bryce uitkijkt. Allemaal puntige rotsen in een dusdanige formatie dat het lijkt alsof een grote reus de stenen op die positie heeft neergezet. Onderweg naar beneden kwamen we wel 7 herten tegen! Ze liepen zo maar open in het veld.

Eenmaal weer beneden was het tijd voor een korte wandeling, de sunset-to-sunrise wandeling. Tijdens de wandeling hebben we diverse vogels kunnen spotten. Thuis moeten we maar eens opzoeken wat voor vogels we hebben gezien. Het was zo leuk, ze bleven allemaal even stilstaan en poseren voor de foto. Alsof ze wisten dat er een foto genomen werd en ze zich van hun beste kant wilden laten zien.

Daarna gingen we naar Capital Reef. Nog een national park hier in Utah. In Capital Reef wilden we graag een wandeling doen, namelijk de Saint George wandeling door een canyon. Helaas zagen we bij het visitorcenter dat de wandeling was gesloten, vanwege flash flood gevaar. Flash floods zijn overstromingen die heel snel en plotseling kunnen opzetten. Bijvoorbeeld vanwege smeltwater in de lente of door hevige regenval. We zijn toen maar doorgereden en hebben hier en daar foto’s van de omgeving genomen.

’s Avonds rond 18.00u zijn we in Moab aangekomen. Toch twee uur eerder dan de routeplanner had voorspeld. Blijkbaar zat het verkeer heel erg mee. Het scheelde natuurlijk ook dat we de tweede wandeling niet meer hebben kunnen doen. In Moab hebben we bij Jay’s Pasta gegeten. We namen twee kleine pizza’s om samen te delen. Dat is voor ons meer dan genoeg! Leonie en ik namen nog een toetje na: Leonie een stuk chocoladecake en ik koos voor lemon berry cake. Lekkah lekkah! 

Morgen vervolgen we onze reis met wederom een heel stuk rijden, meer dan 300km. We gaan dan naar door de Grand Junction naar Glenwood Springs. Grand Junction is bekend vanwege de hoge steile rotsen die je vaak op de achtergrond van westerns (films) ziet. Kijken of we nog cowboys spotten!