Dag 5 29-07
Blijf op de hoogte en volg Manon
30 Juli 2014 | Zwitserland, Breíl
Eerst hebben we St. Moritz aangedaan. Het was een flink stuk rijden vanuit Breil/Brigels, zeker twee uur. Onderweg reden we over diverse passen, met hoogtes tussen de 2285 en 2315m. Op de top van de passen is vaak een eetgelegenheid te vinden. Op de bergtoppen ligt nog een klein beetje sneeuw, die zo nu en dan erg zwart ziet van de uitlaatgassen.
St. Moritz is een beroemde wintersport plaats en ook zeker niet goedkoop. Een liter diesel kost er ‘slechts’ 1,96CHF, de benzine was er 1,92CHF. In St. Moritz ligt de Olympische bobslee baan. De bobslee baan hebben we geprobeerd te vinden, maar helaas is ons dit niet gelukt. Dus zijn we maar ergens koffie gaan drinken. We probeerden eerst bij Pavarotti and friends een wijntje te scoren. Echter bleek het Pavarotti without friends te zijn, want de gelegenheid was gesloten. Dan maar aan de Italiaan aan de overkant proberen. Boven, wat achteraf het restaurantgedeelte bleek te zijn, waren we niet welkom voor een kopje koffie. We moesten beneden zijn, in het café. Daar was het een stuk minder gezellig aangekleed en bovendien werd er stevig gerookt door de andere cafégangers. Na een slap bakje koffie, hebben we St. Moritz afgesloten met een kort wandelingetje door de binnenstad. St. Moritz heeft op ons een vrij onvriendelijke en ongezellige indruk achtergelaten. Wellicht is de stad leuker met wat sneeuw...
We vervolgden onze weg naar de Morteratsch gletsjer. Deze gletsjer is de grootste gletsjer in het Bernina gebergte. Vanaf de parkeerplaats bij het hotel kun je diverse wandelingen naar de gletsjer maken. De kortste was 30 minuten, de langste meer dan vijf uur. Wij kozen voor de 50 minuten wandeling, die redelijk direct naar de gletsjertong leidt. Op weg naar de gletsjer was het een beetje aan het regenen, maar dit stopte na een kleine 10 minuten. Langs het voetpad was er op verschillende punten aangegeven waar de gletsjertong zich vroeger bevond. Zo kon je zien hoe snel de gletsjer zich de laatste eeuw heeft teruggetrokken. Tussen 1900 en 1950 werd de gletsjer in tien jaar tijd zo’n 210 meter kleiner. Vanaf 1960 kromp de gletsjer nog meer. Al met al is de gletsjer de laatste 100 jaar meer dan 1,5km gekrompen. Een kleine vijf minuten voor het einde van de wandeling kon je zien dat je de tong van de gletsjer niet kan bereiken. Als wandelaar blijf je zeker een paar honderd meter van de gletsjer verwijderd en het is te steil en gevaarlijk met losliggende rotsen om verder naar boven te klimmen.
Terug op weg naar huis, zijn we per ongeluk langs het Landwasser Viaduct gekomen. Dit viaduct is gebouwd in 1902, is 136 meter lang en 65 meter hoog. Over het viaduct loopt een enkel spoor waarover treinen van en naar Filisur rijden. Zoals de Glacier Express, maar ook andere treinen. Op tripadvisor wordt je aangeraden om iets voor het hele of halve uur bij het viaduct te zijn, want dan passeert er een trein over. Het toeval wil dat wij nou net rond dat tijdstip er waren. We waren net iets te laat om de trein goed op de foto te krijgen, maar een stukje verder waren er nog meer viaducten. Daar is het ons wel gelukt om de trein goed te kunnen aanschouwen, doordat de trein minder snel afdaalde dan de auto, hadden wij een mooie voorsprong. Het was erg leuk om de trein zo over het viaduct te zien gaan. Net als een miniatuur speelgoedtreintje, maar dan groter!
Je kan het Landwasser Viaduct op twee uitzichtpunten bekijken. De eerste is in Filisur, net buiten het dorp. Vanaf hier moet je nog een wandeling van zo’n 30 minuten maken om op het officiële uitzichtspunt te komen. Het tweede uitzichtspunt is te bereiken vanuit het dorpje Schmitten, waar je erg je best moet doen om een parkeerplaats te vinden, omdat de meeste gereserveerd zijn voor bewoners. Om vanuit Schmitten naar het uitzichtspunt te geraken, moet je nog een wandeling van 1.8 km naar beneden maken. Dan heb je wel het bovenaanzicht over het viaduct. Het was al 18.30u en we hadden nog niet gegeten. Daarom besloten we op zoek te gaan naar een plekje om wat te eten.
Dit plekje vonden we in restaurant Albula, in de buurt van Tiefencastel. Het restaurant biedt voornamelijk lokale specialiteiten. Mama nam de dagschotel, die bestond uit schweingebraten met huisgemaakte Spätzle (pasta) en groenten (erwtjes en worteltjes). Papa koos voor een gemixte salade vooraf en als hoofdgerecht vitello tonato, met echte tonijnmayonaise. Ik bestelde lamskoteletten, met frietjes en Butterbohnen.
We sloten af met een toetje: frambozen met vanilleijs bedekt met warme room. Het was een heel raar toetje, omdat het koud en warm was. De warme room was met een brander lichtjes gebrand. De hoeveelheid frambozen was absoluut niet karig. In ieder schaaltje zaten zeker 15 frambozen! Die allemaal even zoet en lekker waren. Ondanks dat het een raar toetje was, was het wel een erg lekker toetje.
Tot morgen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley