Dag 14 07-08 São Jorge

Jaaa, daar is de zon weer! Gelukkig, we dachten al even dat het weer ons in de steek liet. Omdat het gisteren wat minder weer was, hadden we vandaag veel zin om er op uit te gaan en de omgeving te verkennen.


We gingen daarom naar het westen van het eiland, om daar het Parque Florestal das Sete Fontes te bezoeken. Dit park was veel groter dan we in eerste instantie dachten. Het had een kerkje, twee kikkervijvers, een grote andere vijver, meerdere picknickplaatsen en kinderspeeltuinen, maar ook een eendenvijver en een hertenkamp. Als eerste hebben we een flinke ronde door het park gedaan. Toen we bij de herten aankwamen, zagen we dat die wel in waren voor een lekker hapje gras. Het was even zoeken naar een flinke hoop, maar uiteindelijk hadden papa en ik toch wat bij elkaar geplukt. Dat vertrok vervolgens als sneeuw voor de zon, zo lekker vonden de herten het. In het prieeltje bij de vijver hielden we lunchpauze. Er waren veel vogels rondom de vijver. Op een gegeven moment zagen we vleermuizen die de vliegjes boven de vijver kwamen op peuzelen. Op klaar lichte dag nog wel.

Na het park reden we door naar de verschillende uitzichtpunten die in het meest westelijke punt waren. Een van de uitzichtpunten deed vroeger dienst als een uitkijkpunt voor walvissen. Op de eilanden deden ze van 1870 tot ongeveer 1980 aan walvisjacht. In de toren zat iemand die via rooksignalen en gekleurde doeken aangaf waar hij de walvissen zag. Hij legde de doeken neer op de grond, in de richting waar hij ze gespot had. De schepen gingen er vervolgens op af. Als ze te ver of de verkeerde kant op vaarden, signaleerde hij dit met rooksignalen.
Verderop zijn we naar de oude vuurtoren gereden. Deze is sinds 1980 niet meer in gebruik. Persoonlijk vond ik de vuurtoren niet leuk, omdat hij in erg vervallen staat was. Het was een lugubere plek geworden.

Aangezien het nog maar halverwege de middag was, was er nog tijd genoeg om wat anders te gaan doen. We gingen op weg naar het dorpje Beira, om nog eens een poging te doen om de derde kaasmakerij op het eiland te vinden. Eindelijk hadden we geluk, want we dachten verdwaald te zijn toen voor ons het gebouw van de Uniqueijo Cooperativa Agricola e Lactinios dos Beira opdoemde. In eerste instantie dachten we weer pech te hebben, want sinds kort worden rondleidingen alleen op dinsdagmiddag en donderdagochtend gegeven. Aangezien het vandaag vrijdag was, dachten we de rondleiding mis te lopen. Echter was de gids wel aanwezig en konden we een rondleiding krijgen.

De rondleiding begon met het aandoen van speciale kleding inclusief een haarnetje, want er mochten natuurlijk geen haren in de kaas terecht komen. Sarah, de juffrouw die ons rond leidde, liet ons de verschillende processen van het kaas maken zien. We mochten de koelcellen in waarin de kazen lagen. Ze vertelde dat alle kazen van de drie kaasmakerijen, dus ook die van Topo en Lourais, in Beira opgeslagen liggen. De andere twee kaasmakerijen hebben namelijk geen plaats om zoveel kazen te bewaren. In de grootste koelcel lagen meer dan 23000 kazen te rijpen. Sommigen liggen er slechts twee maanden, maar de meesten liggen er drie of vier maanden. Dan zijn er nog twee andere typen kazen, die zeven en meer dan een jaar moeten rijpen.
Proevers testen de kazen op kwaliteit en bepalen of zij goed genoeg zijn om het speciale gouden Ilha de Sao Jorge labeltje te mogen krijgen. Als de kazen goed zijn, maar niet superieur, krijgen zij een label van een van de drie kaasmakerijen, afhankelijk van waar de melk vandaan is gekomen. Aan. Sommige kazen worden in stukken gesneden, anderen blijven intact en worden als geheel verkocht. Een hele kaas weegt tussen de 12 en 15 kilo. Best zwaar dus. Aan het einde van de rondleiding mochten we drie kaasjes proeven, de drie, zeven en elf maanden gerijpte kazen. Wij zouden de kazen klassificeren in jong, belegen en zeer oude kaas met zoutkristallen. Allemaal smaakten ze anders, de oudere intenser van smaak. Erg lekkerr, alleen een wijntje en het terras ontbraken ;)

's Avonds hebben we gegeten bij een snackbar in Velas waar ze verse vis serveren. De naam ben ik inmiddels kwijt, want de vis heeft weinig indruk achter gelaten. Mama koos voor cataplana, papa had Enchareu en ik had Boca Negra. Qua smaak waren de gerechten goed, maar de vissen waren veel te ver doorbakken, waardoor ze erg droog aandeden. Dat was jammer. Misschien is het morgen beter.