Dag 19 12-08 São Miguel

Er is zoveel te doen in de omgeving van Furnas, dat we vandaag weer die kant op gingen. Via een andere route reden we omhoog het binnenland in, naar Lagoa do Fogo. In het Portugees wordt dit vertaald als het meer van vuur. Het meer heet zo, omdat er een vulkaan onder het wateroppervlak schuilt. Het is dus wederom een kratermeer, dat bovendien door bronnen aangevuld wordt. Gereden vanuit Lagoa en Remédios, kwamen we voorbij een aantal prachtige uitzichtpunten. Aan de eerste hadden we niet zo veel, want we waren in de wolken die ons het zicht ontnamen. Vanaf het tweede uitzichtpunt werd de rit echt de moeite waard.

Vanuit Lagoa do Fogo reden we door naar Cadeira Velha. Dit was wederom een warm waterbron, midden in het bos. Deze bron was extra speciaal, omdat er uit de berg een warme waterval stroomt. Uiteraard moesten we zelf ondervinden of de waterval echt warm is. Dus, bikini aan en testen maar!
De waterval zouden wij eerder beschrijven als lauw. Het water is er zeker niet koud, ik schat zo in dat het rond de 20-25 graden was. De waterval is niet heel erg groot, wat ervoor zorgt dat het water niet al te hard op je neer klettert. Het water blijft vervolgens in een bassin, wat erg troebel en bruin is vanwege het hoge ijzergehalte in het water.
Verder naar beneden was er een warme, kleiner bad met water dat zo'n 38 graden is. Ook dit bad was weer troebel en bruin, vanwege het ijzer.

We hebben nu een paar keer in ijzerbaden gezwommen. Ik vind dat je goed het verschil kunt zien per bad. Zo vind ik zelf dat het eerste bad in Furnas waar we zijn in geweest, het meest schoon was en betere voorzieningen had. Zo waren er meer douches (echte douches, geen klein ijskoud water straaltje), toiletten en omkleedruimtes. Maar vooral ook was het binnengaan van een ijzerbad, waarvoor je vaak een trap af moet, beter met een railing en kon je zien hoe veel treden t nog waren. Bij andere baden was het te troebel om dit te zien en ontbraken de railingen, waardoor je sneller jezelf zeer zou kunnen doen.

Na het bad gingen we door naar een van de twee theeplantages op het eiland. Dit zijn de enige theeplantages in heel Europa en volgens veel mensen een bezoekje waard. Wij hebben Fabrica de Chá Porto Formoso aangedaan, omdat deze als het leukst werd aangeschreven. We kwamen daar aan en kregen een kort filmpje te zien over hoe de thee werd gesorteerd, op kwaliteit beoordeeld en vervolgens verpakt. In de periode van april tot en met september kan de thee geoogst worden. In de Porto Formoso fabriek wordt alleen zwarte thee verbouwd, waar vervolgens onderscheid wordt gemaakt in drie soorten: orange pekoe, pekoe en broken leaf. De eerste, orange pekoe, is het meest smaakvol en daardoor het duurst, maar tegelijkertijd het minst aromatisch. De laatste, broken leaf, is het minst smaakvol en op die manier het goedkoopst, maar heeft wel het meeste geur. Pekoe zit daar tussenin.
Na het filmpje kregen we een (extreem) korte en bondige rondleiding in de fabriek. Op het moment dat wij er waren, was er niemand in de fabriek aan het werk. De fabriek heeft een aantal machines, oude uit Engeland uit 1920 die niet meer gebruikt worden, en nieuwe uit India daterend uit 1990. Na de rondleiding van nog geen 5 minuten, kwamen we in de theekamer aan waar we een kopje broken leaf gratis mochten proeven. De andere theesoorten kon je proeven tegen betaling. Wij vonden de orange pekoe het minst smaken, omdat deze een bittere ondertoon heeft. Het lekkerst vonden we pekoe. Daar hebben we een zakje van meegenomen voor thuis.

De andere theeplantage, Gorreana, lieten we voor wat het was. In plaats daarvan gingen we naar de ananasplantage bij Fajã de Beixe, genaamd Plantacão de Ananases Augusto Arruda. Entree was gratis en er waren geen rondleidingen. De ananassen worden hier in kassen opgekweekt, omdat het klimaat ongeschikt is om de ananassen buiten de kas te telen. Dit verklaard ook waarom de ananassen hier soms zo duur zijn, zelfs in de supermarkt kost een ananas soms €4 per kilo. Het souvenirwinkeltje bij de ananasplantage steekt er met zijn absurde prijzen echter met kop en schouders boven uit: een ananas kost hier €8 per stuk! Echt belachelijk. Ook andere producten, zoals ananas likeur, zijn erg duur. We hebben daarom niets gekocht. Het was wel leuk om zoveel ananassen bij elkaar te zien en hoe ze van klein naar groot groeien.

's Avonds zijn we bij O Roberto gaan eten. Het eten was er lekker, mama had spaghetti met kip, papa had een lokale vis (alweer haha) en ik had dit keer witte tonijn die alleen hier voorkomt. Als toetje hadden papa en mama een stuk kaas van São Jorge (uit de kaasmakerij waar we geweest zijn) en ik had passievrucht bavarois. Mmm