Dag 6 03-08
Blijf op de hoogte en volg Manon
03 Augustus 2016 | Italië, Bozen
Oeh, tijd voor een spannend ritje!! We gingen de Sella-pas doen. Met de auto reden we over de bergweg, hoger en hoger. Tot we uiteindelijk bij een stampvolle parkeerplaats aankwamen. Daar wilden we met de lift omhoog de berg op. De parkeerplaats was zo vol, dat we een paar kilometer terug moesten rijden om de auto aan de kant van de weg te kunnen parkeren.
Toen we uiteindelijk bij de lift aankwamen, bleek dat het een hele speciale lift was. Het was namelijk een coffin-lift: een cabine zo klein waar je slechts met z’n tweeën in kon staan. Het was er zo krap, dat je je niet eens om kunt draaien of iets uit je tas pakken. Om in de cabine te kunnen, moest je er letterlijk in vliegen. De lift ging niet langzamer zoals een gewone stoeltjeslift om er in te stappen. Nee, je moest een aanloop nemen en HUP er in springen! Daarna deed de liftbediende snel de deur op slot en ging je al omhoog.
Het uitzicht was geweldig. Overal waar je keek, was je omringt door de grote bergen van de Dolomieten. We stegen hoger en hoger. De lift piepte en kraakte (jaja, echte Italiaanse makelij…) Uiteindelijk kwam je op 2600m hoogte en kon je (uiteraard) weer uit je liftje springen.
Hoog op de berg was er niet bijzonder veel te doen. Je kon verder omhoog klimmen, als je ervaren bergbeklimmer was. Of een koffietje doen in de berghut. Ook kon je sneeuwballen gooien en natuurlijk van het uitzicht genieten. Je kon besluiten de weg terug naar beneden te wandelen, wat je tenminste 3u30’ zou kosten. De weg naar beneden (of naar boven, net hoe je t ziet) was erg steil. Wij kozen ervoor nog eens een sprongetje te wagen.
Onderweg naar beneden zagen we een grote alpenmarmot. Helaas ontsnapte het dier aan ons fototoestel.
Terug bij de auto reden we verder door de Sella-pas. Iedereen was eigenlijk al moe van de indrukken. We hebben daarom ergens koffie gedaan en zijn daarna huiswaarts gekeerd. Thuis hebben we op het balkon lekker in het zonnetje gezeten.
’s Avonds zijn we bij een restaurant gaan eten. Het was er erg druk, maar het eten viel tegen. De speckplatter was goed, net als de papadella pasta die Leonie en ik hadden. De lasagne van papa en mama was erg droog en bovendien aangebrand. We besloten het toetje bij cafe Mozart aan de overkant te nuttigen. Daar hebben we heisse Himbeeren met vanille ijs gedeeld. Mmm, sehr gut! ☺
Toen we uiteindelijk bij de lift aankwamen, bleek dat het een hele speciale lift was. Het was namelijk een coffin-lift: een cabine zo klein waar je slechts met z’n tweeën in kon staan. Het was er zo krap, dat je je niet eens om kunt draaien of iets uit je tas pakken. Om in de cabine te kunnen, moest je er letterlijk in vliegen. De lift ging niet langzamer zoals een gewone stoeltjeslift om er in te stappen. Nee, je moest een aanloop nemen en HUP er in springen! Daarna deed de liftbediende snel de deur op slot en ging je al omhoog.
Het uitzicht was geweldig. Overal waar je keek, was je omringt door de grote bergen van de Dolomieten. We stegen hoger en hoger. De lift piepte en kraakte (jaja, echte Italiaanse makelij…) Uiteindelijk kwam je op 2600m hoogte en kon je (uiteraard) weer uit je liftje springen.
Hoog op de berg was er niet bijzonder veel te doen. Je kon verder omhoog klimmen, als je ervaren bergbeklimmer was. Of een koffietje doen in de berghut. Ook kon je sneeuwballen gooien en natuurlijk van het uitzicht genieten. Je kon besluiten de weg terug naar beneden te wandelen, wat je tenminste 3u30’ zou kosten. De weg naar beneden (of naar boven, net hoe je t ziet) was erg steil. Wij kozen ervoor nog eens een sprongetje te wagen.
Onderweg naar beneden zagen we een grote alpenmarmot. Helaas ontsnapte het dier aan ons fototoestel.
Terug bij de auto reden we verder door de Sella-pas. Iedereen was eigenlijk al moe van de indrukken. We hebben daarom ergens koffie gedaan en zijn daarna huiswaarts gekeerd. Thuis hebben we op het balkon lekker in het zonnetje gezeten.
’s Avonds zijn we bij een restaurant gaan eten. Het was er erg druk, maar het eten viel tegen. De speckplatter was goed, net als de papadella pasta die Leonie en ik hadden. De lasagne van papa en mama was erg droog en bovendien aangebrand. We besloten het toetje bij cafe Mozart aan de overkant te nuttigen. Daar hebben we heisse Himbeeren met vanille ijs gedeeld. Mmm, sehr gut! ☺
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
