Dag 10 03-08 Pico

Na een lekker ontbijtje en een verfrissende duik in het zwembad, was het tijd om op pad te gaan. Op weg om de grootste berg van Portugal te beklimmbeklemt was nogal een tocht, vooral mede mogelijk gemaakt door de vele koeien. Zo reden we op de hoofdweg achter een kudde aan, die van wei verplaatst werd. Een spoor van vlaaien en weg gegrazen gras was het gevolg.

Pico, zoals de vulkaan en het eiland heten, is 2351m hoog. Met de auto kun je tot ongeveer halverwege, tot zo'n 1230 meter komen. Daarna kun je naar de top met de benenwagen. Op 1230m hoogte is tevens het bezoekerscentrum. Hier bekeken we een film over de oorsprong van Pico. De vulkaan is met drie uitbarstingen ontstaan en heeft zodoende ook drie toppen. De eerste op 2050m, de tweede op 2120m en de derde op 2351m. Pico is een actieve vulkaan, wat je kunt zien aan de diverse rookpluimen die uit de berg komen.

De tocht naar de top van Pico duurt namelijk 6 uur. Het laatste stuk heb je handen en voeten nodig om naar de top te gaan. Deze uitdaging was voor ons toch iets te veel van het goede, dus hebben we in het bezoekerscentrum een koffietje gedronken. Onderweg naar beneden hebben we enkele vlaaien mee genomen.

Na de vulkaan Pico hebben we de meren van het eiland bezocht. Er zijn er minder dan Flores en bovendien zijn ze ook kleiner. Eerst reden we langs Lagoa do Capitão. Deze hadden we gisteren ook al bezocht, maar toen was het zo mistig dat je niets zag. Vandaag was het weer beter en konden we er een wandeling doen. Althans, dat dachten we. Ongeveer op de helft van de wandeling, was er kort geleden een aardverschuiving geweest. Overal in de grond waren gaten en soms zakte je weg. We besloten door te gaan, maar op een gegeven moment was het niet meer te doen. We keerden om naar het meer, om daar de vissen en eenden wat brood te voeren. Er zaten heel veel vissen in het meer. Deze vissen zijn jaren geleden daar in uitgezet, want van origine hebben de Azoren geen zoetwater vissen.

We vervolgden de weg naar Lagoa do Caiado en Lagoa Seca. Daarna naar Lagoa do Paul, die heel helder water had maar geen vissen. Ook hier had een aardverschuiving plaats gevonden en was er zelfs een kastje dat de trillingen meet.

Na de meren, verdwaalden we in de kleine boeren weggetjes op weg naar Lajes do Pico. Het werd al laat en we moesten nog een eind naar huis. Omdat we de kust route nog niet gereden hadden en er in het binnenland geen dorpjes zijn, gingen we met uitzicht op de oceaan naar huis.

's Avonds in Madalena hebben we bij een lokaal restaurantje gegeten. We aten octopussalade vooraf, met tonijn, steak en een lokale vis als hoofdgerecht. Een toetje hebben we er niet genomen, want we zaten al behoorlijk vol van het eten.