Dag 9 02-08 Pico

Mmmm wat een lekker ontbijtje was dat zeg! Verse croissantjes, warme broodjes, zelfgemaakte jam.. Noem het maar op, het was er. Je kon zelfs je eigen chocolademelk maken. Na het ontbijt zijn mama en ik in het zwembad een duik gaan nemen. Het water is er niet verwarmd, maar toch was t prima te doen. De jacuzzi stond ook aan, maar is veel te heet.

Als eerste zijn we het binnenland ingereden. We reden steil omhoog en hebben de auto een kleine opknapbeurt gegeven. De auto gaf namelijk aan service nodig te hebben. Aangezien de huurmaatschappij aangaf dat de auto "a supercar from germany" was en "service is all good", gaven we de auto qua uiterlijk maar een service. Er lopen hier namelijk veel koeien in de wei. Maar de wei heeft geen hekje, waardoor de koeien zo de weg op kunnen. Ze laten zo nu en dan wat dampende stenen achter, die niet altijd bij tegenliggers zijn te ontwijken. Haha, 10 punten erbij.

Verder op de berg, werd het mistig. De wolken hingen laag en we reden daar door heen. Terwijl het in het dal lekker zonnig en 23 graden was, is het boven in de wolken mistig en 16-18 graden. We bezochten het meer Lagoa do Capitão, waar zogezegd veel kikkers en vogels zouden zijn. We hebben wel wat vogels gezien toen de mist een beetje optrok, maar geen kikkers.

Vervolgens reden we door naar Prainha en Santo Amaro, twee vissersdorpjes. Daar hebben we een wandeling langs de kust gedaan. Inclusief het gezelschap van een witte hond, die ook wel een broodje lustte. Hij liep vervolgens een heel stuk met ons mee, tot aan de haven. Hij was blijkbaar ook heel slim, want hij kon bordjes lezen (verboden voor honden) en ging daar ook niet in. We keken lange tijd naar de woeste zee. De inwoners van het dorp Prainha vertelden dat het water erg hoog stond, omdat zij normaal in de zee in een beschutte baai kunnen zwemmen. Maar nu kon dat niet, omdat de zee zo wild was en de baai steeds overspoelde. Vooral als het water in twee kolken zich verzamelde kwam er een grote golf, waardoor we snel op het hogere platform moesten springen.
De wandeling ging verder, langs de dorpjes. We kwamen langs druiven en olijfboomgaarden. We hadden vernomen dat op Pico veel wijn wordt gemaakt, maar konden steeds de wijnranken niet vinden. Nu weten we waarom: wij waren op zoek naar echte wijnranken, zoals je dat in Frankrijk of Italië ziet. Maar hier liggen de druivenstruiken op de grond en kronkelen ze in een met vulkanische stenen afgezet stuk grond. Toen we beter keken, zagen we steeds meer druivenstruiken.

Na de wandeling hebben we een tijd gezocht naar de Gruta das Torres, de langste vulkanische tunnel ter wereld. Helaas, na een uur zoeken hadden we hem nog steeds niet gevonden, omdat de aangegeven plek op het kaartje niet klopte en gingen we bij restaurant Angoradoura eten. Daar hebben we vooraf een octopus salade gedeeld. Als hoofdgerecht namen papa en mama tonijn, die jammergenoeg te ver gebraden was. Ik had gekozen voor een visspies, met garnalen en vis van de dag (Iridao geloof ik). Dat was wel lekker.